|
||||||||
Eigenlijk is het idee achter deze plaat bijzonder simpel: laat een aantal zangers en percussionisten los op een aantal samen uitgezochte nummers en laat uitsluitend de stemmen en de percussie hun werk doen. De man achter het idee is zelf percussionist: Silvano Michelino is Braziliaan en was, in de loop van de voorbije dertig jaar betrokken bij opnames van onder andere Nazaré Pereira, Cesaria Evora, Henri Salvador en Les Primitifs du Futur. Die laatste twee namen geven aan dat de man ook een serieuze voet aan de grond heeft in Frankrijk, wat dan weer uitlegt waarom deze plaat opgenomen en afgewerkt werd in Parijs. Vocalisten die uitgenodigd werden om mee te werken zijn zowat uit de vier windstreken afkomstig, terwijl de percussionisten Braziliaans zijn: Michelino zelf, zijn zoon Matteo en Zé Luis Nascimento. Aangezien de zangers van overal komen, krijg je de songs ook geserveerd in nogal wat verschillende talen: Mû Nbama komt uit Guinée-Bissau, opereert, net as Tula Ben Ari, die van Israëlische komaf is en die we kennen vanwege het “Playing for Change-project, vanuit Barcelona en zingt in het Creools van zijn geboorteland, terwijl zij het Hebreeuws hanteert. Maria Laura Baccarini, actrice en zangeres, waagt zich met succes aan “A Pittima” van wijlen Fabrizio de Andre en zingt dus in het Milanese dialect. Harpiste en Zazie-lid Lena Woods, doet een geweldige versie van Bob Neuwirths “Mercedes Benz”. Zij is, net als Mathias Duplessy van Franse oorsprong, maar hij zingt “Samai” in een zelfbedachte taal, terwijl zij het Engels getrouw blijft. Ook de Zuid-Afrikaanse Portia Manyike koos voor Frankrijk als nieuwe thuishaven, maar ze blijft wel haar Tsonga-thuistaal hanteren in “Miyela”. De Cubaanse dames Yoalis Arce en Martha Galarraga bedienen zich logischerwijs van het Spaans voor “Obatala” en “En El Tiempo de La Colonia” en de afsluiter “Amami” wordt gebracht door de Frans-Japanse Maia Barouh. Alle overige tracks worden in het Portugees/Braziliaans gezongen door mensen als Vanessa Moreno (“A Râ”), Luciana Souza -de tweede vrouw van bassist Larry Klein, die ooit meneer Joni Mitchell was- “Chuva”, Fabiana Cozza (“Não Pedi”) en Chico Cesar (Antena”). Zo, u hereft nu alle feitelijke informatie en er rest mij alleen nog u erop te wijze dat deze plaat, ondanks haar ongebruikelijke opzet, een werkelijk juweeltje is geworden: iedereen weet natuurlijk al lang dat er flink wat verbanden te vinden zijn tussen de menselijke stem en de klank van percussie-instrumenten. Het komt er alleen maar op aan, wat er met die instrumenten gebeurt en dat is bij momenten wonderlijk op deze plaat. Vervelen doet ze geen moment, al was het maar omwille van de variatie van de ritmes en de ongemeen naturelle manier waarop beide hier samengaan. Dit gaat naar de echte essentie van muziek -de meest primitieve expressievorm van de Mens- en is bijgevolg van geweldige schoonheid. Enfin, dat denk ik toch…. (Dani Heyvaert)
Tracks: |
||||||||
|
||||||||
.jpg)
